Volkan’ın Kelimeleri

  Runatolia 2021 Katıldığınız organizasyon ister uzun mesafe bir triatlon, ister kısa mesafe bir koşu olsun, her şey bittikten sonra yaşadıklarınızı anlatmanız istenir. Anlatırsınız da… Ama çoğu zaman, bütün zorluklar ve mücadeleler, ağrılar ve tereddütler, sanki hiç yaşanmamış gibi kolayca dile dökülür. Bu durum, yüz binlerce insanın ayrı ayrı hikâyelerinden oluşan yüzyılların bir tarih kitabında birkaç sayfaya sıkıştırılmasına benzer. Nasıl ki senaristler kediyi tersten yürütür gibi senaryolarını sondan başa doğru tasarlarsa, biz de bitmiş bir yarışı zihnimizde başa sarar, kolayca kurgularız. Ama bir farkla: Artık sonu biliyoruz. Kaygı kalmamıştır. Oysa yarış öncesinde ve sırasında her şey çok farklıdır. Runatolia sabahı, pandemi nedeniyle Öznur’u ve çocukları getiremediğim için üzgündüm. Teselliyi, “en azından trafik olmaz” diye düşündüğüm için geç kalma kaygısında arıyordum. Hâlâ unutamadığım bir hatam vardı: 2018 İstanbul Maratonu’na çişimi bile yapamadan, telefonu ve kulaklığ...

Her geçen gün koşan insan sayısı artıyor. Sosyal medya sayesinde görüyor, haberdar oluyoruz; hem dünyada hem de ülkemizde yediden yetmişe insanlar koşuyor. Çağımızın hastalığı obezite ve ona bağlı kronik rahatsızlıklar karşısında hareket etmek elbette olumlu bir durum. Ama hızla artan bu koşu popülasyonu sadece sağlıklı yaşama duyulan ihtiyaçla ya da filmlerden, reklamlardan ve sosyal medyadan öykündüğümüz fit beden arzusuyla açıklanabilir mi? Tıp otoriteleri, günde bir saati aşmamak koşuluyla yapılan tempolu yürüyüşü sağlıklı bir yaşam için yeterli görüyor. Araştırmalar, bunun üzerindeki antrenmanların faydadan çok zarar getirebileceğini söylüyor. Ayrıca fit görünmek için sadece koşuya değil; diyet, pilates, yoga gibi başka yöntemlere de başvuruluyor. Dahası, koşu popülasyonuna şöyle bir baktığımızda, bu insanların hiç de filmlerde ya da reklamlarda gördüğümüz fit vücutlara sahip olmadığını görüyoruz. Demek ki insanın koşmasının gerekçesi, yüzeyde gördüğümüz bu açıklamalarla sınırlı d...